XX Alternatywne Spotkania Teatralne KLAMRA 2012 10 - 18 marca
10.3. (sobota) godz. 19:00, "Od Nowa"
Alternatywne Spotkania Teatralne KLAMRA to obecnie jedyny w regionie i jeden z najważniejszych festiwali w Polsce, który prezentuje teatr alternatywny.
Poza spektaklami odbędzie się szereg imprez towarzyszących takich jak: dyskusje, prezentacje filmowe, spotkania, oraz koncerty. Gościem specjalnym tegorocznej KLAMRY będzie LESZEK MĄDZIK – założyciel Sceny Plastycznej KUL.
Bilety: karnety: 100 zł - przedsprzedaż; 120 zł - w dniu festiwalu
10 marca, godz. 19:00
Teatr ÓSMEGO DNIA
Osadzeni. Młyńska 1
Projekt społeczno-artystyczny
Scenariusz: Ewa Wójciak we współpracy z Adamem Borowskim, Tadeuszem Janiszewskim, Marcinem Kęszyckim, Pauliną Skorupską
Projekt przestrzeni, projekcje wideo: Jacek Chmaj
Montaż wideo, efekty dźwiękowe: Jacek Kolasa
Nagrania wideo: Maciej Sierpień, Maciej Włodarczyk
Występują: Adam Borowski, Tadeusz Janiszewski, Marcin Kęszycki, Ewa Wójciak,
w planie wideo: Dawid Błaszczak, Janusz K, Artur Krauze, Mateusz Kuźmicz, Max,Konrado Moreno, Marek Ziółkowski, Maciej Żelazny
Współpraca: Karolina Pawełska
Produkcja: Małgorzata Grupińska-Bis, Tomasz Jefimowicz
premiera: 07 lipca 2011, Poznań
Projekt jest rezultatem współpracy Teatru Ósmego Dnia z Aresztem Śledczym przy ul. Młyńskiej w Poznaniu. Przez wiele tygodni spotykaliśmy się z ośmioma osadzonymi, próbowaliśmy poznać i zrozumieć ich historie. Staraliśmy się oddzielić w ich losie to, co przytrafiło się tylko im od tego, co przytrafić się może każdemu. To było najbardziej pociągające – pokazać ból istnienia niezależny od czasem drastycznych, kryminalnych czynów. Poza społeczną genezą ich losów, poza fatalnymi zaniedbaniami, jakich doznali, poza fatalnymi czynami, jakich się dopuścili – chcieliśmy odnaleźć w nich to, co nieoczywiste, nieuchwytne. Odkrywaliśmy, że „zło jest banalne”, a człowieczeństwo – skomplikowane. Dlatego zależało nam, by nasi bohaterowie przeczytali Rilkego – najbardziej metafizycznego z metafizycznych poetów:
Patrz, żyję. Z czego? Ani dzieciństwo ni przyszłość
nie tracą nic ze siebie… Byt niezmierzony
wytryska z mojego serca.
Teatr Ósmego Dnia
My, widzowie, jesteśmy wewnątrz roszady, która się w tym spektaklu konsekwentnie dokonuje. Aktorzy są więźniami, więźniowie - aktorami. (I nie jest to zwykła, mechaniczna zamiana ról, w komedii ludzkiej, w której wszyscy gramy swoje, i tylko swoje, niestety, role). Wolność jest zawsze kwestią wyobraźni, a bez wyobraźni (jak słyszymy w jednej z opowieści) nie da się w więzieniu przeżyć.
Stajemy naprzeciw siebie - jak w zakończeniu przedstawienia - ci, którzy odegrali naprzemiennie swoje role, stając się kimś innym. Doświadczając nie-siebie w sposób integralny. I my, widzowie, dobrowolni więźniowie tej twórczej, teatralnej i granicznej, roszady, sytuacji, kondycji.
Katarzyna Kuczyńska-Koschany, „Zeszyty Literackie” nr 3, 2011
Teatr Ósmego Dnia powstał w 1964 roku w Poznaniu jako teatr studencki. W latach siedemdziesiątych był to najważniejszy zespół wywodzący się z tego nurtu. Od 1979 roku działał jako teatr zawodowy. Realizowane spektakle były niezwykle ostrymi, ironicznymi komentarzami na temat PRL-u. W 1985 roku teatr został formalnie rozwiązany, a większość aktorów wyemigrowała do Włoch. W 1989 roku działalność teatru w Poznaniu została wznowiona.
„Ósemki” to jeden z najważniejszych polskich teatrów niezależnych, który zdobył ogromne uznanie również za granicą. Ich spektakle pokazywane były niemalże na całym świecie (Meksyk, Kolumbia, Brazylia, Wenezuela, Singapur czy Korea Południowa). Zdobyli wiele nagród, w tym prestiżową Fringe First przyznawaną na festiwalu teatralnym w Edynburgu. Poznańska siedziba teatru jest najważniejszym ośrodkiem alternatywy w Polsce. Przez wiele lat premiery ich przedstawień stawały się wydarzeniami niemalże politycznymi. Wśród najważniejszych należy wymienić chociażby Wprowadzenie do…(1970), Jednym tchem (1971), Piołun (1985), Auto-da-fé (1985), Tańcz, póki możesz (1994), czy wielokrotnie nagradzaną plenerową Arkę (2000), a także prezentowane na KLAMRZE w 2007 roku Teczki oraz spektakl Paranoicy i Pszczelarze (2010).
Poza działalnością teatralną, grupa podejmuje szereg działań edukacyjnych i animacyjnych. Dziś „Ósemki” to zespół-legenda będący symbolem teatru zaangażowanego, pulsującego rytmem najważniejszych wydarzeń politycznych i społecznych
11 marca, godz. 19:00
TEATR DADA von BZDÜLÖW
Caffe Latte
Teatr Dada von Bzdülöw: Katarzyna Chmielewska i Leszek Badyl
SzaZa: Paweł Szamburski i Patryk Zakrocki
kostiumy: Kasia Piątek
światło: Michał Kołodziej
produkcja: Stowarzyszenie Teatr Dada von Bzdülöwprzy wsparciu: Urząd Marszałkowski Województwa Pomorskiego, Teatr Wybrzeże, Re:wizje, Warszawa
premiera: 18 grudnia 2009, Gdańsk
Dada uwiodło SzaZę.
Uwiedzeni sobą nawzajem zdecydowali się, by na oczach widzów wypić Caffe latte. Bezwstydnie sączyć będą zatem ten zadziwiający napój, który nie jest pobudzającą kawą, ani też zdrowym mlekiem. Ten napój jest zupełnie nieokreślony i niejako zagubiony w czasie kawiarnianego popołudnia. Zatem SzaZa i Dada popijając to coś nieokreślonego, czyli tytułową Caffe latte, i nie mając nic ciekawszego do zrobienia, uwodzić się będą po raz drugi, po raz trzeci, po raz czwarty... A że czasy sceniczne pełne są nowej performatywnej estetyki, to i Dada / SzaZa czynić to będzie w kontekście... eksperymentalnego aspektu zabawy, lub też w kontekście zabawowego aspektu eksperymentu. SzaZa i Dada uwodzić się będą na oczach tych, którzy zdecydują się uczestniczyć w zdarzeniu, co nie chce być ani spektaklem inkrustowanym muzyką, ani też koncertem uatrakcyjnionym tanecznymi figurami. Caffe latte nie chce być dziełem skończonym. Caffe latte chce uwodzić mimo wszelkich konsekwencji spadających prędzej czy później na... uwodzicieli.
Julia Hoczyk, „ Scena” nr 4,2009
Teatr Dada von Bzdülöw powstał w Gdańsku w 1993 roku, z inicjatywy Leszka Bzdyla i Katarzyny Chmielewskiej. Zaczynali jako niewielka niezależna grupa taneczna, by z czasem zasłużyć sobie na miano jednego z czołowych polskich teatrów tańca. Jako niezależna grupa tancerzy i aktorów realizuje poszczególne spektakle w kooperacji z polskimi i zagranicznymi instytucjami kultury.
Teatr Dada von Bzdülöw zrealizował dotychczas blisko 40 premierowych przedstawień. Z tych, które nie są już w repertuarze, a które pokazywane były z powodzeniem w Polsce i za granicą należy wymienić: Zagłada ludu, Człowiek, który kłamał, Nie było, nie będzie, czyli nie ma, Sonata, Apartament no 7, Dialogus In conventione, Drop Dead Gorgeous (koprodukcja z Vincent Dance Theatre). W latach 1995 - 2001 Dada von Bzdülöw współpracował z Teatrem Miejskim w Gdyni, a na scenie tego teatru, w latach 1997-2000, prowadził cykliczne spotkania artystyczne pod nazwą Dzień Pięknego Towarzystwa. W latach 1996-2001 zespół uczestniczył w projektach Bałtyckiego Uniwersytetu Tańca współtworząc w takie choreografie, jak: Wewnątrz ciała Aviego Kaisera, Papugaj Tatiany Baganowej. W dorobku zespołu Teatru Dada są również międzynarodowe produkcje i wydarzenia artystyczne realizowane w Niemczech, Belgii, Szwecji i Anglii. Do najważniejszych zaliczyć należy: Landscape X w Sztokholmie (przedstawienie The Rape of Europe w reżyserii Piotra Cieplaka / 1998) oraz SEAS (spektakl ODYS-seas – reżyseria Leszek Bzdyl / 2004). W latach 2004-2006 Teatr Dada von Bzdülöw uczestniczył w projekcie Trans Danse Europe. W latach 2000-2007 Teatr Dada związany był ze sceną teatralną Klubu Żak w Gdańsku, gdzie w 2002 roku zainicjował nowy festiwal teatrów tańca i tańca współczesnego pod nazwą Gdańska Korporacja Tańca. W sezonie 2008-09 i 2009-10 Teatr Dada współpracował z Teatrem Nowym w Łodzi i Teatrem Wybrzeże w Gdańsku
12 marca, godz. 19:00
USTA USTA REPUBLIKA
Ukryte
Scenariusz: Łukasz Pawłowski, Ewa Kaczmarek, Wojciech Wiński
Reżyseria: Wojciech Wiński
Obsada: Ewa Kaczmarek, Łukasz Pawłowski, Artur Śledzianowski, Wojciech Wiński
Muzyka: SNOWMAN
premiera: 9 grudnia 2011, Poznań
lecz kiedy przejście jest już uchylone przebudzenie zawraca mnie
znów w swoją stronę w powiekę rozwartą w wargi zaciśnięte
w dłonie co jeszcze w ciemnościach poszukują wyjścia
wejścia
Po emocjach kulinarno-intelektualnych potrzebne było coś na uspokojenie. Teatr Usta Usta Republika zaprosił publiczność do podziemi kamienicy. Położył ją na leżakach a wtedy zapanowała ciemność. Ani na milimetr nic nie widać, za to doskonale słychać: każdy dźwięk wydaje się bardziej wyrazisty. Prosty szmer wywołuje niesamowite wrażenie. Wyobraźnia zaczyna grać. Kobiecy głos rozpoczyna opowieść tak, jak zaczynają się wszystkie bajki: "Za….jest ciemność, a w tej ciemności jest…". Z perspektywy dorosłego człowieka często zastanawiam się, dlaczego dzieci nie boją się bajek, przecież w większości są okrutne. Przychodzi jednak czas, kiedy nikt nam już nie opowiada bajek przed zaśnięciem. A wtedy, w ciemności, odżywają tematy dnia, wspomnienia z przeszłości, odzywają się ludzie obcy i bliscy. Czekamy na sen, który wyzwala. A jeśli jesteśmy w letargu na zupełnie przebudzenie…
Stefan Drajewski, „Polska Głos Wielkopolski” online, 12.12.2011
Teatr Usta Usta został założony w Poznaniu w 2000 r. Wojciech Wiński i Marcin Liber założyciele teatru rozpoczęli swoją działalność od spektaklu A. Obecnie obaj realizują osobne projekty. Wiński od 2002 roku, poszukując nowych przestrzeni, sposobów narracji i współczesnych tematów, prowadzi Teatr Usta Usta Republika, z którym stworzył spektakle: Cadillac, Ambroży, Driver, Alicja 0 700, Ambasada oraz 777.
Prawie każdy z projektów to eksperyment związany z sytuacją oraz przestrzenią działania teatralnego. Driver to pierwszy polski car-play, zainscenizowana dla czterech widzów kameralna podróż starym, amerykańskim krążownikiem szos, który w późnych godzinach nocnych przemierza różne punkty miasta, będącego scenerią opowiadanej historii. Alicja 0-700 to z kolei pierwszy polski spektakl interaktywny zrealizowany w sieci telefonicznej, w którym widz - słuchacz poprzez wciskanie cyfr z klawiatury telefonu decyduje, jak potoczą się dzieje tytułowej bohaterki. Ambasada ma swój początek na stronie internetowej. Widzowie ubiegający się o azyl w ambasadzie zmuszeni są do wypełnienia zamieszczonego tam wniosku o prawo do stałego pobytu.
13 marca, godz. 19:00
TEATR PROVISORIUM
Bracia Karamazow
Fiodor Michajłowicz Dostojewski
Tłumaczenie: Cezary Wodziński
Adaptacja tekstu: Janusz Opryński
Reżyseria: Janusz Opryński
Asystent reżysera: Adam Woronowicz
Koordynator pracy artystycznej: Barbara Sawicka
Obsada: Tomasz Bazan, Anastazja Bernad, Jacek Brzeziński, Romuald Krężel, Łukasz Lewandowski, Mariusz Pogonowski, Karolina Porcari, Magdalena Warzecha, Adam Woronowicz, Marek Żerański
Ruch sceniczny: Tomasz Bazan
Opracowanie muzyczne: Marek Dyjak
Opracowanie fragmentu pieśni z „Otella”: Anastazja Bernad
Wizualizacje: Aleksander Janas
Scenografia: Jerzy Rudzki, Robert Kuśmirowski
Projekt konstrukcji sceny: Konrad Synoradzki
Światło: Jan Piotr Szamryk
Dźwięk: Jarosław Rudnicki
Kostiumy: El Bruzda, Jerzy Rudzki
Rekwizyty: Waldemar Brysiak
Technik sceny: Oleg Stankiewicz, Paweł Witek
Produkcja: Grzegorz Reske, Barbara Sawicka
Współpraca: Ewa Molik
premiera: 10 czerwca 2011, Warszawa
Bracia Karamazow to najsłynniejsza powieść Dostojewskiego, próbująca opisać debatę XIX-wiecznej rosyjskiej inteligencji. Jest fenomenem, że pytania XIX-wiecznych Rosjan stały się pytaniami kolejnych pokoleń inteligencji w świecie. Młodzi ludzie z ochotą sięgali do tego tekstu, rozpoznając się w postaciach Iwana, Dymitra, Aloszy. Kobiety odnajdowały siebie w jakże niezwykłych postaciach Katii i Gruszy. Wracamy do tekstu dzisiaj, w XXI wieku, świadomi trudu jaki nas czeka, aby ten typ pytań, najsłynniejsze dialogi metafizyczne, pomieścić we współczesności, zderzyć ową rzeczywistość Dostojewskiego z twardą rzeczywistością dnia dzisiejszego. Chcemy niejako przebudzić Braci Karamazow, czyli jurodiwych, świętych, szaleńców, świętych idiotów, aby zmusili nas do odkrycia naszej duchowości.
Janusz Opryński
Teatr Provisorium jest jednym za najważniejszych teatrów wychodzących z nurtu kultury studenckiej w Polsce. Pod tą nazwą teatr istniej od początków lat 70. i należy do nielicznego grona powstałych w tym okresie teatrów, które przetrwały do dziś. Od 1976 roku teatr funkcjonuje nieprzerwanie, ale jego skład wielokrotnie się zmieniał – dziś tworzą go Janusz Opryński i Jacek Brzeziński. Teatr od zawsze poszukiwał inspiracji w wybitnych tekstach polskiej i światowej literatury Już pierwszy spektakl wyreżyserowany przez Janusza Opryńskiego - W połowie drogi był oparty na Ferdydurke Witolda Gombrowicza, później teatr sięgał między innymi po Miłosza, Hłaskę, Herlinga-Grudzińskiego Dostojewskiego, Rilkego, Jerofiejewa. Brak zgody na zastaną rzeczywistość manifestowany w spektaklach teatru nie była mile widziana w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej – spektakl Nasza niedziela zwrócił na Provisorium uwagę cenzury, która od tego czasu nieustannie próbowała blokować działalność teatru. W 1979 roku zaprezentowano Nie nam lecieć na wyspy szczęśliwe – jeden z najważniejszych spektakli alternatywnych końca lat siedemdziesiątych. W roku 1981 powstało przedstawienie Pusta estrada, jednak po wprowadzeniu stanu wojennego i aresztowaniu kilku aktorów Teatr zmuszony został do zawieszenia działalności. W 1982 roku wznowiono Nie nam lecieć na wyspy szczęśliwe wzbogacone o sceny wyrosłe z więziennych doświadczeń aktorów. W 1992 roku odbyła się premiera Z nieba, przez świat, do samych piekieł – za ten spektakl Teatr otrzymał po raz pierwszy Fringe First na Festiwalu w Edynburgu. Rok 1996 i spektakl Koniec wieku zrealizowany wspólnie z Kompanią "Teatr" rozpoczyna nowy okres w historii teatru. Wielki sukces przyniosła realizacja Ferdydurke według Witolda Gombrowicza. Przedstawienie uznano za jedno z najważniejszych wydarzeń teatralnych lat 90. Spektakl został obsypany nagrodami, między innymi drugi raz zdobył Fringe First na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Edynburgu.
W minionym roku Janusz Opryński, lider lubelskiego Teatru Provisorium został laureatem prestiżowej nagrody im. Konrada Swinarskiego za sezon 2010/2011.
Spektakl Bracia Karamazow został uhonorowany tytułem Wydarzenie Kultury za rok 20011 przyznawanym przez kapitułę „Gazety Wyborczej” Lublin.
14 marca, godz. 19:00
STUDIUM TEATRALNE
Król kier znów na wylocie
Na motywach powieści Hanny Krall
Adaptacja sceniczna: Studium Teatralne
Reżyseria: Piotr Borowski
Obsada: Piotr Aleksandrowicz, Gianna Benvenuto, Waldemar Chachólski, Martina Rampulla.
Scenografia: Marta Białoborska
Kostiumy: Agata Nowicka
Muzyka: oparta na kompozycjach Johna Zorna
premiera: 11 grudnia 2008, Warszawa
Głównym wątkiem spektaklu jest historia młodej Żydówki, która w trakcie II wojny światowej po ucieczce z getta udaje Polkę i Niemkę, by w ten sposób odnaleźć swojego męża i wyciągnąć go z obozu koncentracyjnego. Jej miłość staje się wstrząsającym „sposobem” na przetrwanie. Koleje życia bohaterki to historia jej „nie-obecności”, „nie-istnienia”, to los, w którym przestaje być ważne, kim ona sama jest. Liczy się tylko ten, komu pragnie pomóc. Wydaje się, że przestaje obowiązywać ją moralność, że nie ma tam miejsca na Boga, że w obliczu sytuacji przerastających ludzką wyobraźnię, konwencjonalne wartości stają się czymś abstrakcyjnym. Wokół ludzie rozpaczliwie walczą o własną egzystencję, narażają życie dla swoich przekonań, ona chce ocalić męża i w tym celu gotowa jest zrobić wszystko.
Powód, dla którego postanowiliśmy zmierzyć się na gruncie teatru z tym tematem, to odczucie braku, głuchej ciszy; w tej pustej przestrzeni odzywa się głos pytający o ludzi, którzy stanowili 10 % ludności kraju, którzy współtworzyli przez setki lat kulturę Polski, którzy byli w nią organicznie wrośnięci, a których nie ma. To pytanie o bogactwo kulturowe, o wspólny los, o Innego.
Studium Teatralne
Studium Teatralne jest stowarzyszeniem istniejącym od 1997 roku na warszawskiej Pradze Południe. Praca Studium Teatralnego dąży do zespolenia i samokształcenia grupy, która uważa za swoje powołanie doskonalenie się i zdobywanie wiedzy w sztuce teatru. Studium Teatralne stawia sobie za cel pogłębianie i szerzenie poczucia prawdy artystycznej poprzez sztukę teatru docierając do najszerszych warstw społeczeństwa, a zwłaszcza do młodego pokolenia.
Twórcą Studium Teatralnego jest Piotr Borowski – aktor i reżyser teatralny. Od 1975 roku związany był z teatrem "Laboratorium" Jerzego Grotowskiego. Brał udział m.in. w Specjal Project w ramach programu kultury czynnej oraz w działaniach Uniwersytetu Poszukiwań Teatru Narodów we Wrocławiu. W latach 1977-1983 był aktorem i muzykiem w grupie teatralnej Gardzienice prowadzonej przez Włodzimierza Staniewskiego. W 1980 roku stworzył własne przedstawienie Już odchodzimy, pokazywane podczas projektu "Wyprawa zimowa" w okolicach Białegostoku. W latach 1985-1993 pracował w Ośrodku Jerzego Grotowskiego w Pontederze (Włochy), gdzie współpracował m.in. z Thomasem Richardsem. W 1995 roku prowadził warsztaty teatralne w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie.
Studium Teatralne wielokrotnie występowało na festiwalach polskich i zagranicznych: m.in. w Wielkiej Brytanii, we Włoszech, w Brazylii, Wenezueli, Rosji, Kolumbii, Argentynie, Urugwaju, Szwecji. W 2003 roku Studium Teatralne wystąpiło po raz pierwszy na Klamrze ze spektaklem Człowiek, który prezentowany był dla Petera Brooka i jego zespołu we wrześniu 2002.
15 marca, godz. 19:00
PORYWACZE CIAŁ
Zapis automatyczny
Reżyseria: Katarzyna Pawłowska, Maciej Adamczyk
Występuje: Maciej Adamczyk
premiera: 2 marca 2012, Poznań
Maciej Adamczyk. Rocznik 72. Aktor, reżyser, dramaturg, vice prezes, współtwórca, Lubuszanin, Polak. Długodystansowiec.
„Zapis automatyczny” jest jego drugim po „Very” solowym projektem zrealizowanym pod szyldem Teatru Porywacze Ciał.
„….Wszystko jest kwestią pragnień. Trzeba tylko wiedzieć czego się chce i na co ma się Wpływ. Człowiek jest tym czego może dokonać lub tym czego nie może dokonać. Jak będziesz oglądał tyle filmów co ja, to też czasem wyłowisz jakąś życiową mądrość. I co z tego, że żyjemy w świecie bydlaków? To niczego nie usprawiedliwia. Żebyśmy nie wiem ile mieli czasu do dyspozycji, to i tak nic nie możemy już zmienić. Można co najwyżej powalczyć o sensy i wybrać sposób tej walki. Możesz być bezwzględnie milczący i samotny jak strażnik Teksasu, albo wybrać inną drogę i przez całą resztę życia wycałować tyle dziewczyn ile się da. Podczas całowania wytworzy się w twoim ciele hormon szczęścia, spalisz nadmiar kalorii i bardziej się dotlenisz. Każdy kowboj będzie twoim kolegą, DollyParton skomponuje dla ciebie piosenkę, a DeLorean, którego będziesz prowadził z brawurą i polotem zawsze będzie miał pełny bak. Don’tyou wanna?”...
(fragment „Zapisu automatycznego”)
Teatr Porywacze Ciał powstał w 1992 roku we Wrocławiu. Został założony przez ówczesnych studentów Wydziału Lalkarskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej: Katarzynę Pawłowską i Macieja Adamczyka. W 1996 roku teatr przeniósł się do Poznania, gdzie tworzy do chwili obecnej.
Teatr Porywacze Ciał należy według zgodnego głosu krytyki i środowiska teatralnego do jednej z najważniejszych niezależnych grup teatralnych w Polsce. W swoich autorskich spektaklach twórcy mierzą się z mitami pop kultury, kpią z nich, przedrzeźniają je, a jednocześnie pokazują jak dalece są przez nie ukształtowani. Z dużą swobodą poruszają się we współczesnej przestrzeni kulturowej, cytują, komentują, przetwarzają obrazy i wątki zaczerpnięte z innych dziedzin sztuki. Zespół od początku działalności podjął próbę czytania nowej rzeczywistości, a jego sposób funkcjonowania jest rezultatem świadomej decyzji o programowo indywidualnym, nie powtarzającym znanych wzorów charakterze twórczości. Teatr wykorzystuje możliwości poetyki teatru alternatywnego, nie podkreśla jednak swojego alternatywnego rodowodu. Tworzą go zawodowi aktorzy, którzy wybrali pracę w teatrze nieinstytucjonalnym. Sami tworzą scenariusze, robią scenografię, reżyserują, grają na scenie. Teatr Porywacze Ciał zrywa z dziedzictwem neoawangardy: z mitem kontestatorstwa, z utopią naprawy świata, z przebrzmiałą estetyką. Tworzy własny język teatralny, własny styl w oparciu o estetykę postmodernistyczną. Artyści świadomie posługują się w swoich spektaklach strategią parodii i pastiszu, wykorzystują znaki i symbole kultury współczesnej, zestawiają teksty literackie z wulgaryzmami, arcydzieła z kiczem, cytaty kultury literackiej z cytatami kultury popularnej. To współcześni manieryści, którym nieobca jest postawa ironistów, prowokatorów, ekscentryków. W spektaklach twórcy testują różne formy i konwencje teatralne, wykorzystują stylistykę wodewilu, kabaretu, happeningu i sztuki performance, balansują między bezpośredniością psychodramy a dystansem metafory. Spektakle Porywaczy Ciał są wypowiedziami autonomicznymi, totalnymi. Twórcy nie interpretują literatury, lecz posługują się własnym tekstem, a także odpowiednio wkomponowanym w strukturę spektaklu cytatem literackim, filmowym, muzycznym. Powstały efekt jest wynikiem ich obserwacji, potrzeb, doświadczeń. Ironicznie i z dystansem komentują „nowy wspaniały świat”. Akceptują i oswajają nową rzeczywistość, bawiąc się jej możliwościami, ale widzą w niej również istotne zagrożenia. Porywacze Ciał tropią „mitologie codzienne”, które wytworzyło i wciąż na nowo tworzy współczesne społeczeństwo konsumpcyjne. Swoimi przedstawieniami dają wyraz istnienia kultury karnawałowej, którą cechuje pluralizm przekonań, stylów życia, form zachowań i zarazem zachwianie uniwersalnych wartości. Pokazują człowieka współczesnego, którego tworzą zdegradowane mity i popęd, człowieka, którym sterują schematy zachowań, człowieka o zachwianej tożsamości. Teatr Porywacze Ciał czerpie inwencję z ideologicznego dziedzictwa sztuki pop artu. Uaktualnia jedynie zbiór fetyszy - symboli, które wykorzystuje w spektaklach, stosując tę samą, właściwą pop artowi, strategię ich kompromitacji: ironiczną i groteskową, ale zawsze z ludzką twarzą. Teatr Porywacze Ciał prezentował swoje spektakle na wszystkich ważniejszych festiwalach teatralnych w Polsce, a także w Niemczech, Holandii, Czechach, Słowacji, Słowenii, Chorwacji, Wielkiej Brytanii, Austrii i Kanadzie.
Teatr Porywacze Ciał został w 2009 roku laureatem Plebiscytu Publiczności Alternatywnych Spotkań Teatralnych Klamra za spektakl Correctomundo.
16 marca, godz. 19:00
SOPOCKI TEATR TAŃCA
Dali
Koncept: Jacek Krawczyk
Scenariusz: Joanna Czajkowska, Jacek Krawczyk
Choreografia i taniec: Izabela Sokołowska, Katarzyna Antosiak, Joanna Czajkowska, Jacek Krawczyk, Przemysław Wereszczyński
Performance: Alicja Domańska, Katarzyna Grządziela, Artur Aponowicz
Scenografia: Alicja Domańska
Kostiumy: Veronica Fraticelli, Joanna Bielenica
Stylizacja: Marzena Okoń / Wizualizacje: Łukasz Boros
Muzyka: Michał Jeziorski (SPIKA), Mariusz Noskowiak
Reżyseria świateł: Bartosz Cybowski, Artur Aponowicz
premiera spektaklu: 6 czerwca 2011, Sopot
S. DALI
Inspiracją dla Sopockiego Teatru Tańca stała się twórczość hiszpańskiego malarza, surrealisty Salvadora Dali, oraz jego osobiste wyznania i spostrzeżenia, które zawarł w „Dzienniku geniusza”. W malarstwie założeniem surrealizmu było "wyrażanie wizualne percepcji wewnętrznej". Artyści Sopockiego Teatru Tańca wykreowali więc interdyscyplinarne widowisko, pełne „wypalonych słońcem” kolorów, zaskakujących kształtów i symboli odnoszących się do twórczości słynnego Katalończyka, ale wypływających z indywidualnego doświadczenia tancerzy. Upalna atmosfera, rozpływające się zegary, przynoszący ulgę chłód morskiej wody i cienie stały się punktem wyjścia w poszukiwaniach choreograficznych zespołu.
Ważnymi motywami w przedstawieniu jest muza i żona Dalego – Gala, a także dualizm jako sposób oglądu rzeczywistości.
„Spektakl Sopockiego Teatru Tańca "Dali" to dzieło wyjątkowe, świetnie skomponowane i wysmakowane wizualnie. […] „
Łukasz Rudziński, trójmiasto.pl; 7 czerwca 2011
„Ten, który w wieku sześciu lat chciał zostać kucharką – zdecydowanie upierając się przy rodzaju żeńskim, a w wieku siedmiu lat Napoleonem - zainspirował tancerzy Sopockiego Teatru Tańca, by stworzyć niezwykłą taneczną opowieść. Bez płótna i farb udało się namalować obraz, który swą plastycznością „zburzył porządek rzeczywistości.”
Olga Jankowska, Gazeta Świętojańska, 9 czerwca 2011
Sopocki Teatr Tańca został założony przez parę dyplomowanych tancerzy, choreografów, członków ZASP-u: Joannę Czajkowską i Jacka Krawczyka, którzy rozpoczęli współpracę artystyczną w 1998 roku.
Do marca 2010 roku działali pod nazwą Teatr Okazjonalny i pod tą tez nazwąbyli znani do tej pory klamrowej publiczności.
Teatr ma w swoim dorobku trzydzieści spektakli m.in. „Kwadrat. Wersja 6”, „Alchemik Halucynacji”, „D-KOD-R”, „Powiększenie / Zoom Out”, „TRANSKRYPCJE. Hommagepour Chopin” które prezentował na wielu festiwalach tańca współczesnego i teatrów alternatywnych w całej Polsce i za granicą m.in. w Republice Czeskiej, Portugalii, Niemczech, na Litwie, w Republice Białoruskiej, Rumunii, Szwecji, Finlandii, Estonii, Indonezji, Mołdawii, Bułgarii, Rumunii, Francji, Austrii, Włoszech, Argentynie, Hiszpanii, Rosji i Słowenii. O Sopockim Teatrze Tańca pisali krytycy w wielu profesjonalnych czasopismach takich jak polski „TEATR”, „SCENA”, czy niemiecki „BalletTanz”, umieszczając go w ścisłej czołówce polskich teatrów tańca.
Oboje założyciele teatru otrzymali od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego odznaki honorowe „Zasłużony dla kultury polskiej”. Są także laureatami wielu innych nagród i wyróżnień.
Z Sopockim Teatrem Tańca współpracują znakomici artyści m.in.: Monika Grzelak, Przemysław Wereszczyński, Iwona Gilarska, Katarzyna Antosiak, Izabela Sokołowska, Maria Miotk, Kacper Matuszewski (tancerze, choreografowie), Mateusz Skutnik (webmaster i autor obrazów do spektaklu „Viva la Vida, artysta komiksu), Karolina Rec, Rafał Dętkoś, Grzegorz Welizarowicz, Michał Jeziorski, Mariusz Noskowiak (muzyka), Dominik Rudaszaka Black Ibrahim, Natalia Osuch, Alicja Domańska (scenografia, projekt plakatów, wizualizacje), Łukasz Boros (wizualizacje), Bartosz Cybowski, Artur Aponowicz (reżyseria świateł), Piotr Czajkowski (serwis techniczny) oraz Radosław Orłowski, Magdalena Brzezińska, Piotr Wołoszyk, Zbyszek Szreder, Adam Bogdan, Jacek Sobociński, Wiesław Czerniawski, Andrzej Sip (fotografia), Andrzej Dudziński, Michał Popczyk (film).
Od czerwca 2004 roku teatr rezyduje w Sopockiej Scenie OFF de BICZ. Od 2009 roku działalność Sopockiego Teatru Tańca wspiera także założone przez nich stowarzyszenie pod nazwą DANCE [SIC!] ASSOCIATION.
17 marca, godz. 19:00
TEATR KANA
Niewypowiedziane
Adaptacja i reżyseria: Jolanta Denejko
Realizacja: Teatr Kana
Obsada: Bibianna Chimiak, Karolina Sabat, Dariusz Mikuła, Hubert Romanowski, Piotr Starzyński
Reżyseria świateł: Tomasz Grygier
Projekcje: Piotr Starzyński
premiera: 2 kwietnia 2011, Szczecin
Na podstawie "Językami mówić będą" Andrew Bovella, z wykorzystaniem cytatów: z Nowego Testamentu, Wiesława Myśliwskiego, Tadeusza Różewicza.
Każde słowo jest nieprawdziwe. Lecz cóż istnieje bez słów.
Elias Canetti
Jest słowo, które przełamuje wszelkie milczenie i jest milczenie, które zastępuje każde słowo. Wciąż ich szukamy i wciąż nie mamy do nich dostępu. Wciąż słowa bardziej odgradzają nas od siebie, niż zbliżają, wciąż milczenie bardziej rani, niż koi.
Cztery pary schodzą się, rozchodzą, kochają, zdradzają. W potoku słów i zaniechanych wyznań nie odnajdują drogi do siebie. Dwoje ludzi jest odgrodzonych od siebie tym najbardziej prozaicznym brakiem - słowa, które znaczyłoby dla nich to samo. Każde słowo i każde milczenie może stać się łaską i przekleństwem. Zawsze między nami będzie przestrzeń, w której się nie spotkamy, przestrzeń niewypowiedzianego - i może właśnie w niej mamy szansę najbardziej się spotkać. Nie chcemy opowiadać historii trójkątów miłosnych, nie chcemy opowiadać historii zdrad i powrotów. Chcemy opowiedzieć o spotkaniu. O dojrzewaniu do rozmowy i o dojrzewaniu do braku rozmowy. Niewypowiedziane może być darem jednoczącym dwoje ludzi. Niedotykalnym i niewyrażalnym cudem spotkania. Może też być zaniechaniem słowa, które przywróciłoby życie. Może być raną zadaną drugiemu.
Kiedyś spotkamy się i w słowie, i w milczeniu. Jeszcze nie teraz. Teraz nasza mowa jest rozpięta między niebem a ziemią, między przekleństwem wieży Babel a obietnicą mówienia językami. Wciąż jeszcze prześladują nas słowa pochopnie wypowiedziane i milczenie zbyt długo zadane. Językami mówić będą, gdy każde słowo będzie wyrazem miłości. I każde milczenie będzie obecnością miłości. Gdy każde słowo i każde milczenie będzie spotkaniem mnie z Tobą, kimkolwiek będziesz.
Pomimo tego i szczególnie w tym, co niewypowiedziane.
Jolanta Denejko
Teatr Kana istnieje od 1979 roku. Założony został przez Zygmunta Duczyńskiego. Początkowo zespół działał jako teatr studencki, potem stopniowo uzyskiwał coraz większą dojrzałość artystyczną i samodzielność organizacyjną. Przełomowe dla istnienia teatru znaczenie miały dwa przedstawienia na podstawie twórczości Wieniedikta Jerofiejewa Moskwa-Pietuszki (1989) i Noc (1993). Oba spektakle prezentowane były wielokrotnie na renomowanych światowych scenach, uzyskiwały znakomite recenzje w takich magazynach jak "The Times", "Los Angeles Times", "Los Angeles Weekly", "The Scotsman", "Backstage" i wielu innych. Spektakl Noc zdobył 1994 roku nagrody First Fringe i CriticsAward na Światowym Festiwalu Sztuki w Edynburgu. Zespół wielokrotnie brał udział we wszystkich najważniejszych festiwalach teatrów poszukujących i festiwalach sztuki. Z przedstawieniami inspirowanymi twórczością Wieniedikta Jerofiejewa występował trzykrotnie na Światowym Festiwalu Sztuki w Edynburgu (w 1995 jako gość honorowy) a także m.in. w Moskwie, Amsterdamie, Berlinie, Los Angeles, Santa Monica, Santa Ana, Pasa Dena, San Diego, San Francisco (USA), Cheltenham College (Wlk. Brytania), Nitrze (Słowacja), Amsterdamie, Berlinie i Londynie (otwarcie Festiwalu Visual Theatre w 1995).
Od śmierci Zygmunta Duczyńskiego (15 marca 2006) zespół Teatru Kana kontynuuje pracę twórczą, której celem jest zbudowanie samodzielności artystycznej, w oparciu o zdobyte doświadczenie i podjęte przez grupę poszukiwania formalne.Ośrodek Teatralny Kana działa jako organizacja pożytku publicznego. Obok zespołu rozwija się ośrodek teatralny wspierający niezależnych twórców kultury alternatywnej w Szczecinie. Teatr Kana realizuje projekty, współpracując z ośrodkami z innych miast z Polski i z zagranicy. W pomieszczeniach ośrodka na co dzień działa klub Piwnica Kany, który oprócz pubu jest także miejscem spotkań środowiska związanego z teatrem i uczestników projektów, a w czasie trwania festiwalu Kontrapunkt staje się klubem festiwalowym.
Teatr Kana jest dwukrotnym laureatem Plebiscytu Publiczności Alternatywnych Spotkań Teatralnych KLAMRA.W 2008 roku został nagrodzonyza spektakl Geist, zaś w 2010 roku z aspektakl Lailonia.
